YAŞAMA DAİR HERŞEY
Monday, March 26, 2007
Babam ve Oğlum...
Başlık Cadı ile aynı oldu ama bu yazıyı daha filmi izlerken kafamda yazdığım için O'ndan çaldım sayılmaz :) Evet akşam Fox tv'de Babam ve Oğlum isimli filmi izledik ve ikinci defa izliyor olmamıza rağmen gene ağlayarak izledik palyancomla beraber :) Hatta bu sabah kahvaltıda Cadı ve Doca ile konuşurken, bu sefer filmi izerken sahneleri önceden bildiğimiz için daha fazla ağladığımız kanısına vardık... Bu filmin benim açımdan önemi ise benim asla filmdeki gibi bir baba-oğul ilişkimin olmamasıdır.
Filmdeki çoçuğun yaşlarındayken bizi terkedip gitti babamız. "Baba" diyorum ama baba sevgisini, sefkatini görmediğimden benim için "baba" terimi "masa" ya da "lamba" dan farksız. Bundan asla yüksünmedim ya da ezikliğini hissetmedim. Çünkü benim harika bir annem vardı. Hiçbirşeyimiz eksik olmadı ve baba özlemi çekmedik canım annem sayesinde. 80'li yıllarda İstanbul'da iki erkek çoçuğuna kadın başına bakmanın zorluğunu düşünün bir. Çoçuğunuzu kandıran biri olmasın, onlar birşeyin eksikliğini hissetmesin, kimseye özenmesinler diye, okul dışında elalemin çoçuğuna özel dersler verip, bizi adam gibi büyütmek için kendini feda etti biricik annem.
Baba...Babanın ne olduğu ya da ne yaptığını bilimiyorum. Sanırım yaşıyor. Sanırım diyorum çünkü 16 yıldır kendisini görmedim ve son 3-4 yıl önce tek irtibatımız olan telefon görüşmeleri de son buldu. Herşeyi anlayabilirim. Başka bir kadını sevmiş olabilir. Annemle yaşayamamış ya da anlaşamamış olabilir. Evlilikte böyle durumlar söz konusu ama nasıl bir insan kendi çoçukları nasıl büyüdü, ne yaptı, nerde okudu, kiminle evlendi hiç merak etmez? Nasıl bir baba çoçuklarını görmemek için tonla yalan uydurur! Beni istemeyeni ben hiç istemem felsefem burada daha fazla işliyor ve "ben senin gibi babayı ne yapayım be..." diye haykırasım geliyor. Aslında oturduğu yeri bulup, yüzüne söylemeli bunları ama o buna bile değmez bence!
Çok iyi biliyorum durumunun iyi olmadığını. Mutlu ve huzurlu yaşayamadı hiçbir zaman. Allah annemi yanına çabuk aldı ama kötüler uzun yaşar düşüncesinden baba hala sıkıntı ve huzursuzluk içinde yaşıyor. Geçen dönemde birşeyi çok iyi anladım. Hani cennete ya da cehenneme gidilecek ya; daha bu dünyada iken hesabını vermeye başlıyoruz yaptılarımızın.
Annem, ben ve abim iyi bir hayat yaşayabilelim diye kendi heba etti. Tüm sıkıntısını içine attı. Biz görmeyelim diye gizli gizli ağlardı yatağında. Sonunda da kanser illetine yenik gitti 47 yaşında. Annem için mahkemede yalancı şahitlik yapan amcamın eşi kanserden öldü (ayşe yenge için anne tarafım bile iyi konuşurdu) ve üstüne 2 evlilik daha yaptı. Bir yuva yıktı, kendi yuvası 3 defa yıkıldı. Baba ise bugün orduda paşa olacakken, geleceğini bitirdi ve girdiği her işi batırdı.
Zaten son konuşmamızda :
Baba: naber oğlum nasılsın?
Ben: İyiyim baba sen nasılsın?
Baba: iyi diyelim iyi olalım...
Ben: Ya kötüysen söyle bilelim.
Baba: olsun üzülürsünüz sonra...
Ben: Nerden çıkardın onu neden üzüleyim ki?
Baba: Bilirim sen üzülmezsin...
Evet zerre kadar üzülmedim. Üzülmem için bana gösterebileceği en ufak bir neden bile yok. O'na sadece acıdım. Bir baba için sanırım en kötüsü çoçukları tarafından acınmak olsa gerek... Etme bulma dünyası bu...
Aslında bu yazıyı daha önceleri yazmayı düşünüyordum ama dün gece ki filmden sonra yazma kararını aldım ve kaleme pardon klavyeye döküyorum işte düşüncelerimi :)
Eskiler derdi: Dört dörtlük kadın diye. İşte annem öyle bir kadındı. Ne kahvaltımızda ne de akşam yemeğinde soframızda eksik birşey olmazdı. Ne istesek almak için çabalar ve alırdı. Kimseye özenmeyelim, eksiklik hissetmeyelim diye. Yemeği yapar, çalışır, özel ders verir, temizliği yapar, örgü örer...Bir kadının yapması gereken herşeyi fazlasıyla yapardı. Hayatta ne varsa hep bizim içindi. Kendi için ancak diktiği ya da aldığı kıyafetlerdi yaşam.
Ben 14 yaşındayken kaybettim canım annemi ve aynen dün gece filmin son sahnesinde çoçuğun babası ile konuştuğu gibi konuştum annemle otobüsün en arkasında tek başıma dururken.
Annecim, bak senin istediğin gibi birisi olmak için çabaladım ve umarım bunu başardım. İnsanlara kötülükle değil hep senin gibi iyilikle yaklaştım. Hayata asla küsmedim ve bize verilenlerin değerini bilip hep şükrettim Rabbime. Okudum adam oldum. Abim ve ben kimseye muhtaç olmadan yaşadık ve ayaklarımızın üstünde dimdik ayaktayız senin aslan çoçukların olarak ama sadece senin...Sen rahat ve huzurlu ol annecim.
Filmdeki çoçuğun yaşlarındayken bizi terkedip gitti babamız. "Baba" diyorum ama baba sevgisini, sefkatini görmediğimden benim için "baba" terimi "masa" ya da "lamba" dan farksız. Bundan asla yüksünmedim ya da ezikliğini hissetmedim. Çünkü benim harika bir annem vardı. Hiçbirşeyimiz eksik olmadı ve baba özlemi çekmedik canım annem sayesinde. 80'li yıllarda İstanbul'da iki erkek çoçuğuna kadın başına bakmanın zorluğunu düşünün bir. Çoçuğunuzu kandıran biri olmasın, onlar birşeyin eksikliğini hissetmesin, kimseye özenmesinler diye, okul dışında elalemin çoçuğuna özel dersler verip, bizi adam gibi büyütmek için kendini feda etti biricik annem.
Baba...Babanın ne olduğu ya da ne yaptığını bilimiyorum. Sanırım yaşıyor. Sanırım diyorum çünkü 16 yıldır kendisini görmedim ve son 3-4 yıl önce tek irtibatımız olan telefon görüşmeleri de son buldu. Herşeyi anlayabilirim. Başka bir kadını sevmiş olabilir. Annemle yaşayamamış ya da anlaşamamış olabilir. Evlilikte böyle durumlar söz konusu ama nasıl bir insan kendi çoçukları nasıl büyüdü, ne yaptı, nerde okudu, kiminle evlendi hiç merak etmez? Nasıl bir baba çoçuklarını görmemek için tonla yalan uydurur! Beni istemeyeni ben hiç istemem felsefem burada daha fazla işliyor ve "ben senin gibi babayı ne yapayım be..." diye haykırasım geliyor. Aslında oturduğu yeri bulup, yüzüne söylemeli bunları ama o buna bile değmez bence!
Çok iyi biliyorum durumunun iyi olmadığını. Mutlu ve huzurlu yaşayamadı hiçbir zaman. Allah annemi yanına çabuk aldı ama kötüler uzun yaşar düşüncesinden baba hala sıkıntı ve huzursuzluk içinde yaşıyor. Geçen dönemde birşeyi çok iyi anladım. Hani cennete ya da cehenneme gidilecek ya; daha bu dünyada iken hesabını vermeye başlıyoruz yaptılarımızın.
Annem, ben ve abim iyi bir hayat yaşayabilelim diye kendi heba etti. Tüm sıkıntısını içine attı. Biz görmeyelim diye gizli gizli ağlardı yatağında. Sonunda da kanser illetine yenik gitti 47 yaşında. Annem için mahkemede yalancı şahitlik yapan amcamın eşi kanserden öldü (ayşe yenge için anne tarafım bile iyi konuşurdu) ve üstüne 2 evlilik daha yaptı. Bir yuva yıktı, kendi yuvası 3 defa yıkıldı. Baba ise bugün orduda paşa olacakken, geleceğini bitirdi ve girdiği her işi batırdı.
Zaten son konuşmamızda :
Baba: naber oğlum nasılsın?
Ben: İyiyim baba sen nasılsın?
Baba: iyi diyelim iyi olalım...
Ben: Ya kötüysen söyle bilelim.
Baba: olsun üzülürsünüz sonra...
Ben: Nerden çıkardın onu neden üzüleyim ki?
Baba: Bilirim sen üzülmezsin...
Evet zerre kadar üzülmedim. Üzülmem için bana gösterebileceği en ufak bir neden bile yok. O'na sadece acıdım. Bir baba için sanırım en kötüsü çoçukları tarafından acınmak olsa gerek... Etme bulma dünyası bu...
Aslında bu yazıyı daha önceleri yazmayı düşünüyordum ama dün gece ki filmden sonra yazma kararını aldım ve kaleme pardon klavyeye döküyorum işte düşüncelerimi :)
Eskiler derdi: Dört dörtlük kadın diye. İşte annem öyle bir kadındı. Ne kahvaltımızda ne de akşam yemeğinde soframızda eksik birşey olmazdı. Ne istesek almak için çabalar ve alırdı. Kimseye özenmeyelim, eksiklik hissetmeyelim diye. Yemeği yapar, çalışır, özel ders verir, temizliği yapar, örgü örer...Bir kadının yapması gereken herşeyi fazlasıyla yapardı. Hayatta ne varsa hep bizim içindi. Kendi için ancak diktiği ya da aldığı kıyafetlerdi yaşam.
Ben 14 yaşındayken kaybettim canım annemi ve aynen dün gece filmin son sahnesinde çoçuğun babası ile konuştuğu gibi konuştum annemle otobüsün en arkasında tek başıma dururken.
Annecim, bak senin istediğin gibi birisi olmak için çabaladım ve umarım bunu başardım. İnsanlara kötülükle değil hep senin gibi iyilikle yaklaştım. Hayata asla küsmedim ve bize verilenlerin değerini bilip hep şükrettim Rabbime. Okudum adam oldum. Abim ve ben kimseye muhtaç olmadan yaşadık ve ayaklarımızın üstünde dimdik ayaktayız senin aslan çoçukların olarak ama sadece senin...Sen rahat ve huzurlu ol annecim.
SENİ ÇOK SEVİYORUM VE ÇOK AMA ÇOK ÖZLEDİM...
Ben yazının başlığını babam ve oğlum olarak attım ama sanırım bu başlık "ANNEM" olmalıydı. Sizleri bu yazıyla üzdüysem kusura bakmayın. Aslında üzülmeyin, giderken son uykusunda gülümsüyordu bize. Yaklaşık 1.5 yıl çektiği acılardan sonra bize gülümsüyordu. İçi huzurluydu ve mutluydu giderken...
16 Comments:
:((( andycim, o çocuk yüreğinde hissettiklerini, hiç kimse anlayabilemez ama, paylaşabilir. Anneciğine Allah rahmet eylesin. Ne mutlu ki, onu sevgiyle, saygıyla ve vefayla anan, aslan gibi evlatlar yetiştirmiş. Çok bi yorum yapılamaz zaten. Gözümün yaşını bırakıp gidiyorum ben.:(
Yani Andy bitirdin beni.
Oldurdun beni.
Mahfettin beni.
Aglattin beni.
Yani ruhuma neler neler yaptigini kelimelerle anlatamicam o kadar kahrettin beni.
Film icin bende yazi yazacaktim ama senin postundan sonra biraz arasinin gecmesini istiyorum. 3 gun ust uste agalyamayacagim.
Okudum okudum okudum ama en cok yazinin orta yerinde anneciginin vefat ettigini okuyunca kafama bir balyoz indi.
Halbuki tamda herseyin odulunu alacagi zaman bu dunyadan gitmesi bana cok dokundu.
Ah be cocuk nasilda mahfettin bugun beni.
Bende cennetin ve cehennemin bu dunyada oldugunu dusunurum hep ve hepde ilahi bir adaletin var oldugunu.
Sevgiler...
PS : Uzudugun icin falan da ozur dileme icini acmissin bizde okuduk bitti.
Fikriminincegülü ve koyubeyaz; çok teşekkür ederim güzel yorumlarınız için. Annemden sonra herkese asla ve asla sıkıntılarını içlerine atmamalarını, karşıdakileri üzecek olsa bile dışa vurmaları gerektiğini söyledim. en zor sıkıntımız bile olsa birileri ile paylaşmalı ve içimizi dökmeliyiz.
annene allah rahmet eylesin yazıyı okurken ağladım sürekli okuyorum eşinide okuyorum ağlattın beni ilk yorumum sen inş çok iyi baba olucan
mrb
sürekli okuyorum (eşinide okuyorum süper bi ailesiniz yazıyı okurkene ağladım annene allah rahmet eylesin ilk yorumum babanın ariyamamasının sebebi vardır öyle taş bi baba olamaz heralde bi blog kardeşi olarak eşine ve sana sevgiler
Andy, ne mutlu annene ki size helal süt emzirmiş, böyle sağlam çocuklar yetiştirmiş. Eminim yattığı yerde içi huzurla doludur. Allah gani gani rahmet eylesin..
andy annen emin ol sizleri görüyor ve hep yanınızda.o kadar çok ağladım ki, şu anda başımın ağrısından gözümü açamıyorum.
bu kadar zorluklarla bu kadar sağlam karakterli olduğun için sana saygım 2 kat arttı..annen ne kadar eli öplesi harika bir kadınmış.
inşallah çok iyi bir baba olacaksın, palyanço da en az annen kadar iyi bir anne olacak adım gibi eminim..
Ekrana kilitlenmiş okuyorum gözlerimi ayıramıyorum bi an gözüm karadı bir çocuk geldi gözümün önüme yalnız. Sonra dağıldı karanlıklar palyaço var dedim. Palyaçosu hep onun yanında ve bebekleri ne kadar şanslı ki babası mükemmel bir baba annesi mükemmel bir anne. huzur hep sizinle olsun. Anne çok rahat uyuyordur ve o muhteşem gülümsemesi ile aslanlarını seyrediyordur. İlk yorumum daha güzel günlerinizde daha neşeli yorumlar yapıcam inşallah.
Senin gibi insanları yetiştiren tüm annelerin mekanı cennet olsun. Nurlar içinde yatsın.
Eşimde çok ağladı babam ve oğlum filminde ikince kez seyretti ilkinden daha çok ağladı. Oğlum kelimesini analı babalı büyüdüğü evde 20 yaşında duyduğu için. Kafası hiç okşanmadığı için hiç sevgi görmediği için. Babası istanbul'da çalışırken yazları bir haftalığına gelirken eli boş geldiği yetmezmiş gibi sarılıp koklanmadığı için. Bunlara rağmen harika bi baba çocuklarına eşim.
Sende fazla üzülme olurmu. Bak neleri var burdan bakınca.
Mayonez, aslında yaşadıklarımız birbirine benziyor ve sen de abin gibi güçlü birisin. Başının ağrısı için özür dilerim, bundan sonra güldürmekten ağrıtacam emin ol :)
Ocean, yazdıkların çok güzel, teşekkür ederim :) Bende umarım daha guzel ve eğlenceli yazılat yazacağım...söz :)
Gazel Vakti, eşinin harika bir eş ve baba olduğuna eminim, çünkü yaşadıklarından ders çıkaranlar etrafındakiler aynı kötü şeyleri yaşamasın diye çabalarlar...Eşini de selamlar..
Merhaba Andy.. Okuduğum ilk yazınızda ağladım.. Ne kadar güzel anlatmışsınız..
Sevgiler..
Parkeolog, çok teşekkür ederim. Bundan sonra güleceğiniz yazılar yazmaya çalışacam. Eğer gülmek istersen benim motorsiklet maceramı oku :)
Seni cadı sayesinde okumaya başlamıştım..sonra palyançoyla aşkını..ne hoş bi çift derdim bir yandan gülümserken..oysa bugün benide ağlattın..içindeki özlem benimde içimi yaktı sanki...benimde eşim aynı durumda..
onunda hiç görüşmediği ve onu umursamayan bir babası var...kimbilir içi nasıl yanıyor onunda..ama anlatmaz paylaşmaz benimle..oysa sen paylaşıp nasıl ferahladın kimbilir..her neyse..uzatmayım..son bişey söyleyip gidiyorum "iyiler erken göçer,çok yaşamaz" sevgiler
Yabaneriği erkekler bazen zor paylaşır üzüntülerini ama umarım eşin sana herşeyi anlatır. Çünkü içinde yaşamaktanssa sıkıntıları dışarı vurmak paylaşmak çok daha iyi.
Bu arada söylediğn söze katılırsam uzun yaşayan herkes kötü mü oluyor :p Bence allah olnarı uzun yaşayıp daha uzun sıkıntı ve çile çekmelerini sağlayıp daha dünyadayken cehennem azabı çektiriyor...
herkes gibi bende gözyaşlarımı tutamadım. hani hep derler ya allah bir kapıyı kapatır, diğer kapıyı açar diye. anneciğini belki yanınızdan aldı ama palyanço gibi mükemmel birini karşına çıkarttı. inşallah 2 tane de minnoş katılır hayatınıza ve siz onlara mükemmel anne baba olursunuz.
Sizleri aglattığım icin uzgunum ama hayat bzie her zaman adil ve hoş davranmıyor. Ancak inancını kaybetmeek lazım. Her zaman bildigimiz, doğruluk, dürüstlük, sevgiden vazgecmemek gerek. Sonunda Rabbimiz yanımızda oluyor her zaman...
Post a Comment
<< Home